โดย cowboyman » 21 ก.ค. 2009, 20:23
เรียน เพื่อนร่วมวิชาชีพทุกๆท่าน
ผมในฐานะที่เป็นเภสัชกรคนหนึ่งที่มีจิตใจรักในวิชาชีพ และศักดิ์ศรีของความเป็นเภสัชกร วันนี้เป็นวันที่ผมตัดสินใจที่จะเล่าเหตุการณ์หนึ่งที่ผมเองได้เป็นคนที่ให้คำปรึกษากับเภสัชกรที่ประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่ควรจะเกิดกับคนที่มีความตั้งใจในการทำงานและทุ่มเทให้กับการบริการผู้ป่วยและให้คำแนะนำต่างๆ ด้วยความรู้ที่ได้เรียนมาอย่างเต็มภาคภูมิ
เหตุการณนั้นมีอยู่ว่า เภสัชกรท่านนี้ได้ทำงานเป็นเภสัชกรประจำร้านให้กับร้านค้า chain ชื่อดังแห่งหนึ่ง ซึ่งเภสัชกรท่านนี้ก็มักจะถูกดูถูกอยู่เสมอและใช้งานในหน้าที่ต่างๆ ที่เธอเองไม่ได้รับผิดชอบแต่เธอก็ช่วยด้วยความเต็มใจ ถึงแม้เธอนั้นจะทำผลงานดีเท่าใดก็ไม่มีคำชื่นชมออกมาเลยกลับกลายเป็นที่นินทามากยิ่งขึ้น แต่เนื่องด้วยสัญญาที่ได้ทำเอาไว้ตั้งแต่เริ่มเข้าทำงานทำให้เธอจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อไป
แต่เธอก็เล่าว่าเธอมีความสุขดี ที่ได้ใกล้ชิดกับลูกค้า ได้ให้คำแนะนำที่มีประโยชน์ผ่านทางองค์กรที่เธอทำงานอยู่ และมีลูกค้าประจำมากมาย ยอดขายทางแผนกที่เธอรับผิดชอบก็ดีขึ้นเมื่อเทียบกับเวลาเดียวกันของปีที่ผ่านมาในเวลาเดียวกัน จนเมื่อทางบริษัทได้มีนโยบายหนึ่งออกมาโดยให้มีการเต้นดึงดูดความสนใจของลูกค้า เภสัชกรท่านนี้ได้แย้งกับทีมบริหารของร้านคิดว่ามันไม่เหมาะสมหากเราวิชาชีพจะแสดงในลักษณ์เช่นนั้น และเภสัชกรท่านนี้ก็ไม่ยอมปฏิบัติตาม ทำให้เกิดเรื่องขึ้น
โดยทางทีมบริหารได้แจ้งเรื่องนี้เข้าสู่บริษัททำให้พนักงานท่านนี้ถูกพักงานและเรียกเข้าพูดคุยเรื่องเกี่ยวกับเหตุณ์การนี้อย่างเคร่งเครียด และผลที่ออกมานั้น เภสัชกรท่านนี้ต้องออกจากงาน ซึ่งก่อนเธอจะเข้าไปคุยที่บริษัทได้เข้ามาขอปรึกษาจากกระผม เธอเล่าปัญหาที่เธอประสบให้ผมฟังทั้งหมด ชึ่งในนั้นมีประโยคหนึ่งที่ฝังใจของผมและจะติดหัวผมไม่มีวันออกหากไม่ได้ระบายให้กับเพื่อนร่วมวิชาชีพได้ฟังคือ'การเต้นเป็นสิ่งที่ธรรมดามากๆ หากเราไม่ใช่วิชาชีพ'เพียงแค่ประโยคนี้ทำให้ความมีศักดิ์ศรีของผมมันล้นออกมา ผมก็ถามต่ออีกว่าเพราะอะไร เธออธิบายความตั้งใจที่เธอไม่ปฏิบัติตามนโยบายของบริษัทว่า เธอไม่ได้เขอะเขินอะไรแต่เธออยากให้มีความแตกต่างระหว่างวิชาชีพกับอาชีพ เราต้องใช้ความน่าเชื่อถือ และความรู้ในการให้บริการลูกค้า หาใช่ใช้ความสนุกเพลิดเพลินในการขาย หากพนักท่านอื่นเต้นเราก็ยินดี เห็นด้วย ที่ขัดนโยบายนี้ก็เพื่อองค์กรนั่นเอง เพราะคงไม่มีคนไข้คนไหนที่อยากชื้อยากับคนที่เต้นท่าแปลกๆ ไม่เป็นสากล ยิ่งได้ฟังเธออธิบายก็เห็นด้วยทุกอย่าง หวังว่าเหตุการณ์คงจบลงด้วยดี แต่เหตุการณ์กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเธอกลับมาพร้อมเก็บข้าวของต้องโดนบีบให้ลาออกไป ที่เจ็บใจกว่านั้นองค์กรนี้ไม่ได้มีเภสัชเพียงแค่คนเดียว กลับตรงกันข้ามมีเภสัชเป็นร้อยคน แต่มีเพียงคนเดียวที่เห็นความสำคัญของศักดิ์ศรีวิชาชีพ หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเภสัชกรท่านนั้นอีกเลย ทำให้ผมรุ้สึกผิดหากต้องปล่อยให้เรื่องราวของคนที่รักษาวิชาชีพไว้ต้องจบลงโดยไม่มีคนรับรู้ และฝากกลับไปบอกถึงเภสัชในองค์กรดังกล่าวหากคิดถึงวิชาชีพมากกว่านี้ เหตุการณ์คงไม่เป็นเช่นนี้ เพียงท่านร่วมกันขอละเว้นการเต้นที่บ่อนทำลายความน่าเชื่อถือของวิชาชีพ นี้พร้อมๆกัน คงเป็นเสียงที่มีพลังมากกว่านี้ และเภสัชกรท่านนี้คงไม่ต้องลงเอยเช่นนี้
สุดท้ายนี้ขอชื่นชมความกล้าหาญของเภสัชกรท่านนี้ที่ไม่ยอมก้มหัวให้กลับธุรกิจจนลืมคิดถึงวิชาชีพ
ขอบคุณครับ
ButterToffees.
