PharmaCafe.com

ทำไมจึงเป็นเช่นนั้นครับ จริงก็อยากถามพี่ๆ แต่ไม่สนิทกันเลยไม่กล้าถาม
แล้วพี่ๆที่เข้ามาอ่าน มีซักแวบ ที่อยากจะละทิ้งความเป็นเภสัชไปทำอะไรอ่างอื่นรึป่าวครับ ?

ไม่ทราบครับ อยากรู้ต้องถามเจ้าตัว

แต่ถามกลับ ความเป็นเภสัชในคำถามคืออะไร เอาแค่ไหน และความเป็นเภสัชดีกว่า ดีที่สุด เป็นเลิศที่สุด จนทิ้งไม่ได้งั้นหรือ

ความเป็นเภสัชก็เหมือนหมวกใบนึง พอคุณกลับบ้านคุณก็เอาความเป็นลูก เป็นพ่อ เป็นสามีัมาสวม พอลูกคุณไม่สบาย คุณก็เอาหมวกเภสัชมาสวมเพิ่มเข้าไปอีก ถ้าคุณอยู่ รพ.เป็นหัวหน้าคุณก็สวมหมวกเภสัชด้วย สวมหมวก หน.ฝ่ายด้วย

ตอบคำถามรึเปล่าไม่รู้

แต่บางคนตอนสอบเข้าติดคณะเภสัช หลังจากการสอบสัมภาษณ์ มีคนติดหมอหลายคนสละสิทธิ์ไปเรียนวิศวะ ต้องเลื่อนคนที่ติดเภสัชมาเรียนหมอแทน แต่ก็มีคนที่ติดคณะเภสัชบางคนไม่ยอมย้ายไปเรียนหมอ ทั้งๆที่ตอนสมัครสอบเลือกเรียนแพทย์เป็นอันดับหนึ่ง เห็นเขาว่าเป็นหมอเหนื่อย ใช้ทุนและเวลาเรียนมาก

เคยมีความคิดบ่อยๆครับ แต่ไม่ได้ละทิ้งความเป็นเภสัชกรเพื่อไปเป็นหมอนะ เพราะทางออกในชีวิตผมไม่ใช่แบบนั้น เพราะในความคิดของผมคิดว่าทุกอาชีพในวงการสาธารณสุขคือความเสี่ยงที่ค่อนข้างไม่สามารถควบคุมได้เลยในความรู้สึกของผม มันเป็นปัจจัยจากคนอื่นๆแทบทั้งสิ้น ถ้าผมละทิ้งความเป็นเภสัชไป ผมจะไปเป็นนักลงทุนครับ ไม่เป้นหมอเด็ดขาด และผมก็คงไม่ให้คนในครอบครัวไปเป็นหมอเด็ดขาด

ขอตอบในฐานะที่ครั้งหนึ่งเคยมีน้องที่สนิท (ทำงานที่รพ.เดียวกัน ทั้งรพ.มีเภสัชกร 2 คน) ลาออกไปเรียนแพทย์

มันมีปัจจัยหลาย ๆ อย่างที่จะทำให้เภสัชกรคนนึงลาออกจาราชการไปสมัครเรียนแพทย์ แต่จากน้องคนนี้ที่ได้พูดคุยกันคือ การยอมรับของสังคมไทย ในสองวิชาชีพนี้ต่างกัน ในประเทศไทย แพทย์ คือประชาชนชั้นหนึ่งในสายตาคนทั่วไป ดังนั้น ถ้าผู้ใดอยากได้รับการยอมรับ นับหน้าถือตา ก็จะไปเรียนแพทย์

น้องเภสัช ที่รพ. ประสบปัญหาความคาดหวังจากทางบ้านว่าเขาต้องเป็นหมอ โดยพื้นฐานน้องเขาเรียนเก่งมาก ชอบงานท้าทาย และรสนิยมการใช้ชีวิตสูง ถึงสูงมาก เรียนจบมาปีแรกอยากได้รถ CAMRY (น้องครับพี่ทำงานมา 4-5 ปี ยังขี่มอเตอร์ไซด์อยู่เลย) อยากได้โทรศัพท์ NOKIA มีกล้องถ่ายรูปได้ (สมัยนั้น NOKIA รุ่นนี้แพงสุดแล้ว) แต่น้องก็เป็นคนนิสัยดีมาก ๆ ใครเห็นใครก็รัก แต่ก็บอกน้องเขานะว่าถ้ามีโอกาสสอบได้ ก็ไปเลย พี่สนับสนุน

ขอแสดงความเห็นหน่อยนะคะ
มนุษย์มีความคิดที่แตกต่างกัน มีวิธีคิดที่แตกต่างกัน มีอุดมการณ์ในการครองชีวิตที่แตกต่างกัน
มนุษย์ที่มีความคิดที่แตกต่างกัน มีวิธีคิดที่แตกต่างกัน จะปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์ อุดมการณ์ก็แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา
แต่ก็มีอีกจำนวนหนึ่งที่อุดมการณ์ไม่แปรเปลี่ยน

ในเมื่อเขามาเป็นเภสัชกรได้ระยะหนึ่งแล้วลาออกไปเรียนต่อก็ปล่อยเขาไปเป็นสิทธิ์ของเขา เขามีวิธีคิดอย่างนั้นตามกระแสสังคม
เขาอาจจะเห็นว่า การเป็นหมอ คือการยอมรับของสังคม(ที่เขาเชื่อ) โก้เก๋ มีเกียรติ และที่สำคัญที่สุดของการเป็นหมอคือ รวยเร็ว นี่คือความคิดพื้นฐานของคนที่อยากเป็นหมอ ก็ยินดีกับเขาด้วยที่เขาไปตามทางที่ใฝ่ฝัน
ใครบ้างที่บอกว่าอยากเป็นด้วยอุดมการณ์ก็แสดงตนออกมา ยินดีเป็นเวทีให้แนะนำตนแล้วมาเสวนากันด้วยเหตุผลของแรงจูงใจ

เป็นเภสัชกรวิชาชีพก็มีความสุขได้ในการปฏิบัติหน้าที่
เป็นความสุขที่ยั่งยืนบริสุทธิ์ใจในการช่วยเหลือประชาชน
คนเราอยู่ตรงไหนก็มีความสุขในชีวิตได้
อยู่ด้วยคุณธรรมจริยธรรมเป็นเกียรติที่สูงส่งในการใช้ชีวิตอยู่
เมื่อเราหาตัวตนของเราพบว่าใช่ ก็ไม่ต้องไขว่ขว้าไปหาตัวตนที่ไหนกันอีก

แต่ก็ปกติของการเรียนรู้ เมื่อเราเรียนจบสาขาหนึ่ง อาจจะไปเรียนต่ออีกสาขาหนึ่งก็ได้เป็นสิทธิเสรีภาพ
ข้างต้นนี้แค่แสดงความคิดเห็นของค่านิยมตามหัวข้อจริงๆ
อย่าคิดอะไรมากนะคะ

อยากให้คิดย้อนกลับไปตอน ม.6
ผมเรียนหมอไม่ได้แน่เพราะเห็นเลือดแล้วใจคอไม่ดี
ขนาดตอนนี้ไปตรวจเลือดยังต้องเบนหน้าหนี มองเข็มไม่ได้เลย
ตอนผมเลือกเรียนเภสัชนั้น
เพราะอยากเรียนสายการผลิต สายผลิตภัณฑ์
ไม่เคยสนใจทาง clinic เลย
และตอนเรียนก็ไม่ชอบด้วย
บอกแม่ไว้เลยว่าไม่ทำงานในโรงพยาบาลแน่นอน
แล้วคนที่เป็นแบบนี้ คิดแบบนี้
มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปเรียนต่อหมอล่ะครับ
ไม่มีวัน

เห็นคนสอบเข้าแพทย์อันดับหนึ่งที่ปรากกฎเป็นข่าวหน้าหนังสือพิมพ์บอกว่าที่อยากเรียนแพทย์เพราะอยากช่วยคนจน
คืออยากเป็นผู้ให้(มนุษย์ธรรม)กับสังคมมากกว่าเป็นผู้รับ(เงิน) จากสังคม ฟังแล้วเริดหรู แต่พอจบออกมาจริง กอยโกยกันทั้งนั้น
คนจบเภสัชแล้วไปเรียนหมอก็คงเหมือนกัน เพราะกรอบความคิดของคนกลุ่มนี้ เงินอย่างเดียว

เงินไง เป็นหมอ รายได้สุงกว่า เยอะมาก ยาเราขายแผงละ 20 หมอขายแผงละ 200 เป็นไง ชัดไหม
การยอมรับ แตกต่างกันชัดเจน ตรงตัว

ยังมีอีกหรือเรียนหมอ เพราะอยากช่วยเหลือคนไข้แบบในสมัยก่อน คงมีแต่นี่มันชีวิตจริง...

ปล. ถ้าผมจะเรียนหมอ ผมก็มีเหตผล แค่นี้แหละ... สั้นๆๆ ไม่ต้องไรมาก เข้าใจกันง่ายๆๆ

อย่ามองโลกในแง่ร้ายซิครับ บางคนเขาก็อยากก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ทำงานที่ชอบเรื่องเงินน่ะมีอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา ผมเองก็อยากรวยแต่ผมไม่สามารถเป็นหมอได้คือสอบไม่ติดน่ะครับเลยต้องเปิดร้าน และอีกอย่างเวลาหมอทำงาน ร.พ สบายดีครับไม่ต้องคิดอะไรมาก รักษาอย่างเดียว แต่เราจ่ายยาและยังมานั่งคิดว่าจะทำงาน(งานคลีนิค)อะไรอีกดี

อย่าไปว่าเค้าว่าเห็นแก่เงินเลย.......คนทุกคนมันก็ต้องอยู่ได้ด้วย "เงิน" ทั้งนั้นแหละ เภสัชใครบ้างไม่ทำเผื่อเงิน ผมคนนึงละไม่มีเงินจะเอาไรกินเอาไรใช้
ความมีเกียรติการได้รับความเคารพจากผู้อื่น........ ใครๆก็อยากได้ทั้งนั้นแหละ ถ้า "เลือกได้"
คนที่บอกไม่อยากได้เงิน ไม่ต้องให้ใครมาเคารพยกย่องก็ได้ "จะด้วยใจจริง" หรือ "โกหกตัวเอง" ลองไปคิดทบทวนตัวเองกันเอานะครับ
แพทย์ถึงจะได้เงินเร็ว.....ถึงจะดูมีเกียรติในสายตาคนอื่น..........แต่ทั้งหมดนั้นเค้าทำด้วยกำลังความสามารถและดำเนินตามวิชาชีพที่เค้าเรียนมา เค้าจะดูมีเงินเยอะมีเกียรติคนเคารพเยอะก็ปล่อยเค้าไป
ผมไม่อยากให้เราไปมองวิชาชีพเค้าว่าคิดแต่จะได้เงินรวยเร็ว เพราะ..........มันจะเข้าตัว.........
แล้วเข้าตัวยังไงล่ะ.........ในประเทศไทย เภสัชแขวนป้ายมีนับพันคน พวกนี้ " ไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง" "แบมือรับเงินอย่างเดียว"
แล้ว พวก "หัวกะทิ" ของแต่ละมหาลัยแต่ละรุ่นที่จบมา เกียรตินิยมอันดับ หนึ่ง อันดับ สอง คุณลองไปสืบดูว่า ไหลไปเป็น ผู้แทน กี่คน
เรียนมาได้ใช้ความรู้ ช่วยผู้อื่นมั้ย??
....แพทย์เปิดคลินิกมีคนไข้มาเด็กในร้านโทรตามแพทย์มาตรวจคนไข้......
....เภสัชเปิดร้านยาให้เด็กเฝ้าร้านทั้งวันตัวทำงานราชการถึงตอนเย็นค่อยมาอยู่ร้าน.....
ใคร เห็นแก่เงินกว่ากัน??
จัดการวิชาชีพเราเองให้ดีก่อนจะไปวิจารณ์วิชาชีพอื่นดีกว่า