PharmaCafe.com

ดีจังเลยครับ

ดีใจด้วยนะครับ

ว่าแต่อยู่แถวนิคมไหนเหรอครับ

..

มาดันกระทุ้ คิคิคิ


ช่วงนี้หน้าฝน ยอดตกอะ แต่ไม่เครียดๆๆๆๆ

สวัสดีค่ะ
หนูเพิ่งจบใหม่ พอได้อ่านที่พี่เขียนแล้วรู้สึกดีมากเลยค่ะ ยังไงก็ขอให้เป็นเภสัชกรที่ดีอย่างงี้ต่อไปนะค่ะ

ถึงน้อง TDPharm ครับ พี่ดีใจที่น้องเอาปัญหามาถามไถ่กันมากมายหลายคำถาม

ทำให้นึกถึงตอนเปิดร้านใหม่ๆ ที่มักพบปัญหาใกล้เคียงกัน และโต้ตอบแบบไร้กระบวนท่าจริงๆ

วันนี้สถานการณ์ต่างกับเมื่อก่อนมากเพราะลูกค้าที่จะมาซื้อยามีไม่มากให้เราเลือกได้เหมือนเมื่อก่อน

ดังนั้นการจัดการกับลูกค้าคงต้องคิดใหม่ ทำใหม่ น้องๆที่จบกันมาเดี๋ยวนี้ทุกคนต้องทำวิจัย และคำถามยอดฮิตของงานวิจัยคือ

ต้องการทราบความพึงพอใจ ใช่ไหมครับ นั่นแหละครับคือการตอบคำถามของน้องทุกๆคำถามที่ถามมา

หากเราสามารถสร้างความพึงพอใจได้ปัญหาต่างๆที่มีอยู่จะค่อยๆหายไปเอง ในขณะที่ลูกค้าเรางิกเงยเพิ่มขึ้น

แต่เราต้องใช้วิชาชีพคือความรู้ในการ CARE เขานะครับเพราะนี่คือ Key of Success ของเภสัชกรหนึ่งเดียวที่ทำแล้วได้ผล ลงทุนน้อย

ทำแล้วมีความสุข ความสุขที่เราให้เพื่อนมนุษย์เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ครับ ฝึกทำบ่อยๆ

รอดเเน่นอน โหวตๆ

ว่าแต่ วีไหนเอ่ย 55+

พลบค่ำของร้านยานนท์ วันวันที่ฝนตกหนัก แล้วคนไข้ก็มา มีหญิงวัยกลางคนแต่ไม่น่าจะเกินสามสิบห้า แต่ด้วยการทำงานทำให้หญิงผู้นี้
มีใบหน้าราวกับว่าผ่านประสบการณ์ชีวิตมาเยอะ อุ้มเด็กตัวน้อยมาที่ร้านยา เด็กดูตัวเล็กแต่ใบหน้าดูเกินวัยเช่นเดียวกัน แม่เด็กบอกว่าเด็กมีไข้
ผมเลยถามอายุ และน้ำหนักตัว แกบอกว่าอายุ เจ็ดขวบ น้ำหนัก ยี่สิบกิโลกรัม แม่เด็กบอกว่าเด็กปวดหลัง ผมนึกในใจตัวแค่นี้ปวดหลัง ใช้ยาไรดีหว่า แม่บอกว่าเด็กพิการ แล้วผมก้มลงไปดูเห็น มื้อและเท้าเด็กพิการ แขนเล็กมากเหมือนด้ามไม้กวาด เช่นเดียวกับขาที่เล็กมาก
ส่วนนิ้วเท้ากับนิ้วมือก็เหมือนเป็นระยาง ที่ไม่สามารถบังคับได้ เหมือนมันเป็นพวงๆ ผมเห็นแล้วรุ้สึกสงสารเด็กมากมาย ตัวแค่นี้แต่ต้องมารับ
ความยากลำบาก แม่เด็กเล่าให้ฟังว่า น้องพิการ แขนขาผิดปรกติ นิ้วเหมือนผักที่ตากแดดนานๆๆ ทั้งนิ้วมือและนิ้วเท้า แกเดินได้แต่ช้ามาก
ราวกับว่าจะเดินไม่ไหว ทุกวันนี้แม่ต้องอุ้มไปไหนไปตลอด เวลาอยุ่โรงเรียนก็สามารถเรียนได้ รับรุ้ได้ แต่การเคลื่นไหวยากมาก เดินได้แต่ไม่ทันเพือน อาจใช้ชีวิตที่ยากลำบาก แต่ก็อยากใช้ชีวิตในโลกนี้ให้ได้

ผมได้เห็นความรักที่ยิ่งใหญ่มากมาย คุณแม่แกอุ้มน้อง แล้วก็ลูบผม นี่คงเจ็ดปีแล้วสิบนะ ที่แม่เด็กได้ดูแลคนๆหนึ่งที่เป็นสายเลือด ประคองไปตลอด และต่อไปจนกว่าแกจะหาไม่ มันเป็นความรักที่ทำให้ผมมีน้ำตานิดๆในวันนั้น ที่ผ่านมาในเดือนที่สี่ของการเปิดร้านยาคือเดือนเมษายน กับเดือน พฤษภาคม ผมมีเรื่องที่ทำให้ผมเบื่อร้านยา แขนขาหนักมาก เวลาอยุ่ร้านยา ปวดหัว เพราะมีเรื่องไหร่หลายอย่าง ปวดกายไม่เท่าไหร่ แต่ปวดใจ มันทำใจยาก ผมไม่มีสมาธิในการทำงาน ยาที่สั่งมาแล้วจัดการทันที ก็กองเพนินไม่ได้ทำ เป็นสัปดาห์แล้ว ร้านยารกมากถึงขีดสุด
มีหลายเรื่องทำให้ผมท้อแท้ ชีวิต ช่วงสัปดาห์ที่แล้ว ทำให้ผมน้ำหนักลดไปสามกิโล ด้วยสภาวะบางอย่างของหัวใจที่แย่แบบสุดๆๆ
ผมแทบอยากจะหลับไปเรือ่ยๆแบบไม่ต้องมารู้สึกอะไร มันยากมาก เรื่องหัวใจมันทรมานเกินไปที่เราจะรับได้ ผมแทบขาดใจ ที่จะต้องอยุ่ในภาวะแบบนี้มาเดือนสองเดือน

และแล้วแม่คนนี้กับเด็กพิการคนนั้นก็เหมือนพระผู้ช่วยให้ผมได้รอดจากความรุ้สึกที่ว่าผมแย่ ผมลำบาก ออกมาจากใจและสมองผมได้เยอะเลย อาจจะไม่ทั้งหมดแต่เป็นส่วนใหญ่เลยที่ทำให้ผมดีขึ้น ผมได้เห็นความรักของแม่ที่มีต่อลูกที่พิการ เห็นความยากลำบากของใครคนหนึ่ง ที่เขาไม่ได้สร้างขึ้นมาเลย มันเหมือนกรรมที่ต้องมารับผิดชอบ เด็กวัยแค่นั้นแต่ต้องมาแบกรับความรู้สึกที่ยากไรขนาดนั้น แต่สำหรับผมแค่เรื่องนิดๆ แต่ผมกลับคิดให้มันเศร้า คิดให้มันหนักหนาสาหัสสากรรณ์อยุ่ได้ ทั้งที่ผมสามารถเลือกได้ว่าจะรู้สึก หรือคิดอย่างไร แต่เด็กคนนั้นไม่สามารถเลือกได้เลย สิ่งที่ทำได้คืออยู่กับมัน ยอมรับสภาพมันต่อไป แม้จะมีความสุขหรือไม่มีความสุขก็ตาม
เรือ่งของผมเลยสิวๆ ไปเลยเมื่อเที่ยบกับเรื่องน่าเศร้าของน้อง


ตอนนี้ผมดีขึ้นแล้วนะครับ กลับมาเป็นนนท์คนเดิม อาจจะยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่คิดว่าสักวันคงกลับมาเหมือนเดิม ที่ผ่านมาปล่อยปละละเลย
ร้านยาไปเยอะ สัปดาห์ที่ผ่านมาผมตั้งใจ จัดร้านยาใหม่ อะไรๆใหม่ก็เริ่มดีขึ้น

ของคุณนะครับที่ทนอ่านจนจบ แล้วว่างๆมีไรที่ดีๆๆเกี่ยวกับร้านยานนท์จะมาแบ่งปันให้ฟังอีกนะครับ

ดีใจด้วยนะที่พลันคิดตกแล้ว เรื่องทุกอย่างที่สุดแล้วก็อยู่ที่ใจเรานี่แหละ คิดให้ทุกข์มันก็ทุกข์ คิดให้สุขมันก็สุขนะโยมนะ......สาธุ

พี่ก็เครียดน้องนนท์ กะลังทำใจอยู่


อยู่ดีๆร้านยาเล็กๆในหมู่บ้านอย่างร้านพี่ดันมีคู่แข่งขึ้นมาซะงั้น แถมเค้าทำเลดีกว่าเยอะเลยแล้วเห็นว่าจะเปิดทั้งวันด้วย ส่วนพี่มีงานประจำเลยเปิดได้แค่ตอนเย็น ที่ผ่านมายอดก็ไม่ได้มากมาย ถ้าคิดในแง่ธุรกิจแล้วเรียกได้ว่าไม่คุ้มที่จะเปิดเลยแหละ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นได้เงินเยอะกว่า แต่ที่บ้านก็ไม่อยากให้ไปทำงานกลับมืดๆค่ำๆหรือไปนอนค้างที่อื่น และเปิดร้านก็สนุกดี ไม่อยากจะลืมความรู้ที่เรียนมาด้วย

บางทีร้านพี่อาจจะอยู่ลึกลับซับซ้อนมากไปหน่อย แต่พี่คิดว่าวันนึงเราเปิดแค่ไม่กี่ ชม. ถ้าไปเช่าเค้าก็คงขาดทุน เลยใช้บ้านตัวเองดีกว่า แต่ตอนนี้มีร้านยาจะมาเปิดตรงทำเลที่พี่เคยเล็งไว้พอดี เป็นร้านเภสัชด้วย พี่ก็เลยรู้สึกไม่ค่อยดีเลยเหมือนต้องมาแข่งกับเพื่อนร่วมวิชาชีพด้วยกันเอง แถมเมื่อวานลูกค้ามาถามพี่ว่า

" ได้ข่าวว่าจะเลิกขายแล้วเหรอ เห็นว่าจะไปเรียน"

งงเลยจ๊ะ ก็อิช้านเพิ่งจะเรียนโทจบมาหมาดๆ ยังไม่ได้รับปริญญาเล้ย ไม่อยากคิดเลยว่าเป็นการปล่อยข่าวของร้านใหม่หรือเปล่า แต่ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลยอ่ะ ก็เภสัชด้วยกันแท้ๆ เฮ้อออออออออออออออออ

สวัสดีครับ ผมทำงานร้านยาครับ แต่ไม่ใช่ร้านของตัวเองนะครับ

วันนี้มาทักทายแค่นี้ก่อนน้าครับ โอกาสหน้าจามาแลกเปลี่ยนประสบการณ์

นานๆ ทีเจอเน็ต ขอปายทำอย่างอื่นก่อนน้าค้าบบบบบบบบบบบบบบ

อ่าน reality เรื่องนี้สะท้อนถึงชีวิตจริงของเราเลย เผอิญเพิ่งเป็นเภสัชกรจบใหม่ หมาดๆ ชนิดใบประกอบยังอุ่นๆอยู่เลย ประมาณว่ายังเขินกับการใส่เสื้อกาว์น ยืนขายยาอยู่เลย บางวันก้อไม่ได้ใส่เสื้อกาว์น ใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ ขายยา ประกอบกับหน้าเด็กจัด ลูกค้าก้อกล้าๆกลัว ค่อยมาพูดว่า จัดยาเป็นป่าว เราถึงกับงง เห้ย ฉันเปงเภสัชกรนะ ถึงใบหน้าจะไม่บ่งบอกว่าเป็นก้อตาม 555(หน้าตาออกจะประมาณเด็ก แนว ถาปัด หรือ วิดวะ มากกว่า) ตั้งแต่วันนั้น เราก็เลยเห็นความสำคัญของ การใส่เสื้อกาว์นซึ่งเป็นการแยกความแตกต่างของเภสัชกรกับตี๋ขายยา

พูดถึงตี๋ขายยา ร้านคู่แข่งฝั่งตรงข้าม เป็นร้านหมอตี๋ขายยา เพิ่งเปิดมาประมาณ สองปี ติดป้ายหน้าร้านว่า แนะนำการใช้ยาโดยเภสัชกรและยังทำสัญญลักษณ์ Rx ด้วย ทั้งๆที่ร้านเค้าไม่มีเภสัชกรซักคน(นอกจากเภสัชแขวนป้าย ที่มีแต่ป้ายวิญญาณแต่ตัวไม่เคยโผล่มา) อย่างนี้ทำอย่างไร สภาเภสัช จะลงไปจัดการกับร้านที่แอบอ้างพวกนี้อย่างไรดี อยู่มาวันหนึ่งพอเห็นเราใส่เสื้อกาว์น บ้าง ก็เอาเสื้อกาว์นมาใส่บ้าง เหอ แต่ถึงอย่างไรก้อตาม เราก็ไม่แคร์อยู่แล้ว เภสัชกรของแท้ย่อมแตกต่างกว่าของเทียมแน่นอน ซึ่งร้านเรามักจะได้ case refer จากร้านนั้นเป็นประจำ เราว่าสักวันหนึ่ง คนย่อมจะเห็นความแตกต่างเองนั่นแหละ เออแต่บางครั้งเราก็หัวเสียกับการลูกค้าเลือกเข้าร้านยาที่ราคาของสินค้า มากกว่าการเห็นคุณค่าของเภสัชกรมากกว่า ร้านรามักจะโดนตัดราคาเป็นประจำ เช่น กระต่ายบิน โดนร้านนั้นตัดราคา 29 บาท เหอ น่าเบื่อ!! เจงๆ

...

=ชอบๆ เขียนดี ทำให้มีกำลังใจขึ้นเยอะ
แต่บางทีก็โดนลูกค้าด่าเพราะขายแพงกว่าร้านหมอตี๋2บาท กำ!!

ดีจังเลย ดูท่าทางคนเยอะ แบบนี้ไม่มีเวลาว่าง แต่ถ้าว่างๆก้อเล่นเน็ต โทรศัพท์บ้าว ดูข่าวจะได้อัพเดทเรื่องไข้หวัดด้วยค่ะ

มาอ่านแล้วรู้สึกดีมีกำลังใจ สู้ๆนะคะทุกคน

ปล.เคยโดนเหมือนกันค่ะแบบว่าแพงกว่าแค่ 2 บาท แต่เราก้อ สวยยยยยยยยสู้ เอ้ย ยิ้มสู้ค่ะ คริคริ

0